=$

|

pływaliście kiedyś na basenie? 25 metrów długości, głębokość od 1.2 do 1.8 metra. to taki standard. a jakbym chciał coś więcej?
w belgii otwarto (chyba niedawno) interesujący basen. nazywa się nemo33.
cechy?

• głębokość do 33 metrów (basen nie jest sześcienny, więc głębokość jest mocno zmienna).
• 2.5 miliona litrów wody podgrzanej do około 30°c. niechlorowana!. widoczność ponad 33 metry (tzn. widać dno)
• 2 baseny, w nich 3 "dziury": 5, 10 i 33 metrowe
• "jaskinie" na głębokości 10 metrów. możliwość instalacji innych dekoracji gdyby była potrzeba.
• stałe podwodne dzwony z powietrzem – w celu ułatwienia powrotu (wynurzanie z 33 metrów wymaga powolnej dekompresji).

czad. a jak to wygląda?

bilion. nie miliard. bilion. milion milionów. tysiąc miliardów. dolarów.
książka o pieniądzach.
opisy w sieci:

1. Wielki bestseller w Europie Zachodniej, za sensacyjną opowieścią, trzymającą w napięciu od pierwszej do ostatniej strony, kryje się historia pieniądza i tego, jak niczego nie produkując można zostać Krezusem. Kapitalna książka dla maklerów giełdowych, miłośników sensacji i tajemnic.
   Oto rozwoziciel pizzy staje się dziedzicem niewyobrażalnego wprost majątku, zapoczątkowanego przed 500 laty przez jego przodka, który miał wizję, którą teraz tenże rozwoziciel pizz ma zrealizować.

2. To będzie hit końca 2006 roku, długo oczekiwana powieść sensacyjna, z elementami fantastyki, Andreasa Eschbacha, autora niezapomnianych "Gobeliniarzy" i "Wideo z Jezusem". Grubaśny tom będzie przypominał paczkę banknotów, bo jest to powieść o pieniądzu – tym najbardziej chyba pożądanym wynalazku człowieka, towarze wymiennym. Jest to powieść o tym, jak pieniądz rodzi nowy pieniądz, a mądrze inwestowany tworzy fortuny.
   Książka dla miłośników fantastyki, amatorów dobrej powieści sensacyjnej, a także dla… maklerów giełdowych.

3. Bilion to milion milionów, tysiąc miliardów tyle dziedziczy w wyniku inwestycji zapoczątkowanej pięćset lat temu, w 1495 roku, przez swego przodka, skromny i fajtłapowaty John Fontanelli. Z dnia na dzień staje się krezusem, bogatszym niż 200 Gatesów razem wziętych. Od jego decyzji może zależeć los gospodarki świata, być albo nie być rządów i życie miliardów ludzi.

czy programista (albo firma programistyczna) powinna być odpowiedzialna za dziury w bezpieczeństwie jego (jej) produktu?
większość pewnie powie: oczywiście. tak.
ale nie wszyscy. alan cox – jeden z bardziej znanych guru linuksowych, współtwórca jądra, i ogólnie jeden z największych propagatorów linuksa. otóż on powiedział ostatnio, że uważa, że programistów/firm nie powinno się obciążać odpowiedzialnością za błędy bezpieczeństwa.
oczywiste jest to, że programiści mają moralny (etyczny) obowiązek tworzenia kodu tak bezpiecznego jak to tylko możliwe, ale nie można pociągać ich do odpowiedzialności gdy nastąpi włamanie/naruszenie reguł bezpieczeństwa.
czemu?
bo żyjemy w takim a nie innym świecie. wprowadzenie tego typu odpowiedzialności momentalnie wpłynęłoby (negatywnie) na rozszerzalność produktów – w końcu spora część błędów jest na granicach interakcji produktu z dodatkiem – np. przeglądarki z pluginem.
dodatkowo – byłoby to nieuczciwe, gdyż technologicznie nie da się wyciągnąć konsekwencji wobec twórców oprogramowania darmowego – jego rozwój jest zdecentralizowany, odpowiedzialność dzielona. w dodatku – o tak powstałe oprogramowanie oparte zostają inne platformy – np. komercyjne wersje dystrybucji linuksa, czy jakiekolwiek inne komercyjne pakiety.
wypowiedź alana skomentował jerry fishenden, zgadzając się z nim w zupełności. użył też interesującej metafory: nikt nie pozywa do sądu producenta zamków gdy włamywacz go (zamek) sobie otworzy i włamie sie do domu. czemu więc w przypadku oprogramowania odpowiedzialność ma być przeniesiona częściowo lub całkowicie na wytwórcę?
hmm … interesujący punkt widzenia. muszę się zastanowić co o tym sądzę, ale muszę przyznać, że ma to spory sens.

naukowcom z uniwersytetu rochester udało się coś niesamowitego. spowolnili foton, (pojedynczy!), zapisali na nim obrazek, po czym odczytali ten obrazek z powrotem.
jest to niesamowite osiągnięcie, gdyż pokazuje kilka rzeczy:

1. na pojedynczym fotonie można zapisać dużo informacji
2. potrafimy zapisywać i odczytywać dane z fotonów
3. przekroczyliśmy kolejny próg który oddzielał nas (ludzi) od stworzenia optycznych nośników informacji.

ostatnia częśc – optyczne nośniki informacji – jest niesamowita. jeśli na pojedynczym fotonie udało się tyle, to jaka będzie gęstość zapisu w produkcyjnych "dyskach"?
obrazek który zapisano nie był jakoś bardzo wysublimowany – ot 2 litery (symbol "university of rochester"). w dodatku – obrazek odtworzył się z pewnymi przekłamaniami.
ale tego typu przekłamania to żaden problem dla mechanizmów kontroli danych.
tak wyglądały obrazki zapisany i odczytany:

deviantart